Na granicy gwiazdozbiorów Kasjopei i Cefeusza znajduje się obszar zawierający bardzo ciekawe obiekty. Zastosowanie krótkiego refraktora EDF 76 mm o ogniskowej 324 mm zawieszonego na teleskopie BAJ, pozwoliło sfotografować je w jednym kadrze. Zdjęcie powstało ze złożenia obrazów uzyskanych kamerą ASI 294 mm przez filtry wąskopasmowe Ha, OIII, SII oraz szerokopasmowe RGB w dn. 19-20 września 2025. Łączny czas ekspozycji wynosił 4 godziny 58 minut.
Messier 52 – gromada otwarta w gwiazdozbiorze Kasjopei, odkryta przez Charlesa Messiera w 1774 roku. Jest to młody obiekt, liczący około 35 milionów lat, a jej odległość od Ziemi szacuje się na 3 do 7 tysięcy lat świetlnych. Niepewność oszacowania odległości wywołana jest przez dużą absorpcję międzygwiazdową, która ma wpływ na światło gromady biegnące do Ziemi.
Cytujac Wikipedię: Według obserwacji Åke Wallenquista z 1959 roku gromada w promieniu 9′ od centrum zawiera 193 gwiazdy (gęstość wynosi około 3 gwiazdy na parsek²). Najjaśniejsza z nich należąca do ciągu głównego ma jasność obserwowaną 11,0m i należy do typu widmowego B7. Jaśniejsze od niej są dwa żółte olbrzymy – jasność pierwszego sięga 7,77m (typ widmowy F9), natomiast drugiego – 8,22m (typ G8).
NGC 7538 – mgławica emisyjna położona w gwiazdozbiorze Cefeusza. Została odkryta 3 listopada 1787 roku przez Williama Herschela. Znajduje się w odległości ok. 8800 lat świetlnych. Masę mgławicy ocenia się na ok. 400 tys. mas Słońca. W NGC 7538 ma miejsce intensywna aktywność gwiazdotwórcza.
Dzięki obserwacjom wykonanym za pomocą Kosmicznego Teleskopu Herschela w mgławicy tej odkryto nietypowy pierścień pyłowy o rozmiarach 25 na 35 lat świetlnych i masie ok. 500 M☉. Naukowcy nie są jeszcze pewni, jak mogło dojść do jego powstania. W ramach tych samych obserwacji odkryto również m.in. 13 rozległych skupisk materii (o rozmiarach od 0,4 do 1,1 parseka), z których w przyszłości utworzą się masywne gwiazdy, na razie jednak ich temperatura nie przekracza 15 kelwinów. Skupiska te mają masy przekraczające 40 M☉, a rekordowe ma masę ocenianą na aż 340 M☉ (mas Słońca).
NGC 7635 (również Mgławica Bańka lub Mgławica Bąbel – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Kasjopei. Została odkryta 3 listopada 1787 przez Williama Herschela. Mgławica ta znajduje się w odległości około 11 000 lat świetlnych od Ziemi.
Mgławica ta jest wydmuchiwana przez masywną gwiazdę centralną BD+60 2522 o masie 40 mas Słońca. W miejscu przestrzeni, w którym znajduje się mgławica, napierają na siebie dwa ośrodki powodując burzliwe procesy. Ekspansja bąbla gazu jest powstrzymywana przez zewnętrzny obłok molekularny, który jest wzbudzany przez wysokoenergetyczne promieniowanie centralnej gwiazdy NGC 7635, będącej gwiazdą Wolfa-Rayeta. Promieniowanie to rozgrzewa gęste rejony obłoku molekularnego, przez co powoduje jego świecenie.
animacja złożona z 2 zdjęć wykonanych w odstępie 2 lat teleskopem SW ED 80, kamerą ASI 1600 mm Fot. KW
Nova Cassiopeiae 2021- 18 marca 2021 roku w pobliżu NGC7635 została odkryta przez japońskiego astronoma-amatora Yuji Nakamurę, znana również jako V1405 Cassiopeiae. Osiągnęła maksymalną jasność 5,449 magnitudo 9 maja 2021 roku, Wszystkie nowe to gwiazdy podwójne, składające się z białego karła krążącego wokół „gwiazdy dawczyni”, z której biały karzeł akreuje materię. Widma wykonane w okolicach maksymalnej jasności nowej Kasjopei wykazały, że była to nowa typu FE II.
Przez pierwsze siedem miesięcy po odkryciu jasność nowej utrzymywała się na stabilnym poziomie, słabnąc i rozjaśniając się co najmniej osiem razy; uważa się ją za bardzo powolną nową. Po siedmiomiesięcznej serii szczytów jasność Nowej Kasjopei zaczęła spadać liniowo. Tę nową wykryto w całym spektrum elektromagnetycznym, od promieniowania radiowego do gamma.
NGC 7510 (również OCL 256) – gromada otwarta znajdująca się w gwiazdozbiorze Cefeusza. Odkrył ją William Herschel 3 listopada 1787 roku. Jest położona w odległości ok. 11,3 tys. lat świetlnych od Słońca. Jasność gromady wynosi 7,9 magnitudo a na niebie zajmuje obszar około 7′ (minut kątowych).
Sharpless 157 (Sh2-157), to mgławica emisyjna w gwiazdozbiorze Kasjopei i Cefeusza, około 11 000 lat świetlnych od Ziemi. Swoją nazwę – „Lobster Claw” – zawdzięcza charakterystycznemu kształtowi i jest obszarem formowania się gwiazd, gdzie jasny, świecący gaz – głównie zjonizowany wodór i tlen są kształtowane przez wiatry pochodzące od masywnych, młodych gwiazd.
V807 Cas – (PK 110-00.1) to dość enigmatyczny obiekt, początkowo został zaklasyfikowany jako mgławica planetarna We 112. Dane widmowe Kimeswengera (1998) wskazują, że V807 Cas ma typ widmowy B1V i że We 112 nie jest mgławicą planetarną, lecz izolowanym obszarem H II, co sugerowały również wcześniejsze prace (np. Zijlstra i in. 1990; Kaler i Feibelman 1985). Kimeswenger twierdzi również, że V807 Cas jest jedynym źródłem wzbudzenia obszaru H II. Analiza danych satelitarnych sugerowała, że V807 Cas była w rzeczywistości gwiazdą podwójną typu EB, której okres jest dwukrotnie krótszy niż podany w katalogu Hipparos. Aby dokładniej zbadać zmienną naturę V807 Cas, obiekt ten obserwowano w ramach wspólnego programu Obserwatorium Esteve Duran i Stacji Obserwatorium Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych (U.S. Naval Observatory). Gwiazdę tę monitorowano w paśmie V przez 17 nocy, od lipca do września 1997 roku. Obserwacje pokazują, że V807 Cas jest w fazie EB zaćmieniowego układu podwójnego z okresem skróconym do dwóch dni. Przesunięta krzywa blasku przedstawia główne minimum o głębokości 0,18 magnitudo oraz wtórne minimum, podczas którego gwiazda słabnie o 0,11 magnitudo. Obiekt jest na tyle ciekawy, że warto podjąć systematyczne obserwacje w dłuższym okresie czasu w ramach programu obserwacji gwiazd zmiennych naszym teleskopem ROLAND.
opracował- Karol Wenerski
