Powrót do przeszłości 13


23 lutego 1987 w Wielkim Obłoku Magellana zaobserwowano najjaśniejszą supernową od 1604 roku. Supernowa osiągnęła maksymalną jasność +2,9 magnitudo 18 maja 1987 roku, stając się obiektem łatwym do zaobserwowania gołym okiem. Po raz pierwszy od 1604 roku ludzkość mogła zobaczyć supernową bez potrzeby użycia instrumentu optycznego.  

Pozostałości po supernowej SN 1987A. Zdjęcie z HST, źródło NASA

Przed eksplozją gwiazda miała promień wynoszący około 35±5 R☉. W czasie wybuchu supernowej,  gwiazda wyrzuciła w przestrzeń kosmiczną materię o masie ok. 18±1,5 M☉. Presupernową  była gwiazda, który wcześniej nosiła nazwę Sanduleak -69° 202. Był to niebieski nadolbrzym, znajdujący się około 168 tysięcy lat świetlnych od Ziemi.

Supernowa 1987A jest jasną gwiazdą pośrodku obrazu, w pobliżu mgławicy Tarantula. Źródło ESO


Ewolucja pozostałości SN 1987A, źródło NASA/HST


tekst: Marek Nikodem

Komentowanie jest wyłączone